"Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego...", czyli o adwentowym szlaku...

Mk 1, 1-8

Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza: "oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki", wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: "Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym".

Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego... Słyszę pierwsze słowa drugiej Ewangelii - kluczowy początek... Św. Marek zaczyna mocnym uderzeniem (dźwiękiem): źródłem wszelkiego dobra jest radosna wieść - na świat przyszedł (przychodzi) Jezus Chrystus - Syn Boga...

Głos woła...: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki... Tyle razy to już słyszałem... I ciągle się zastanawiam... Jak przygotować drogę Przychodzącemu? Czy potrafię prostować dla Pana ścieżki? Przecież w Psalmie 5 modlący się prosi Boga: "wyrównaj przede mną Twoją drogę!" (Ps 5,9). A więc tylko Bóg może przygotować we mnie drogę dla siebie... Sam nie umiem... To, co mogę, to prosić Pana o łaskę i zrobić wszystko, żeby Bóg działał i wyznaczył (wytyczył) dla siebie drogę w moim sercu... Wierzę, że nawet najbardziej krzywą drogę Bóg może we mnie wyprostować i wygładzić to, co we mnie nierówne...

...wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów... Słyszę tu zaproszenie, żeby udać się na pustynię... I zaczynam rozumieć, że przygotowanie drogi Jezusowi dokonuje się z dala od ludzi - w samotności i ciszy... Adwentowym miejscem życia jest pustynia... Tu mogę całym sobą (całym sercem, całą duszą, całym umysłem i całą mocą) zwrócić (nawrócić) się do Jezusa i doświadczyć wewnętrznej przemiany (daru przebaczenia grzechów w Sakramencie Pokuty i Pojednania)...

Idzie za mną mocniejszy (...), on (...) chrzcić was będzie Duchem Świętym... Jezus jest Bogiem mocnym... Rozprawi(a) się z wszelkim złem, które we mnie mieszka... Zanurza mnie w Duchu Bożym... A więc mój adwentowy szlak powstaje dzięki Jezusowi, który działa mocą Ducha Świętego...

 

PS. Adwent to czas.

Czas dopełniania i zbliżenia,

czas wzrostu i rozwoju,

czas oczekiwania i tęsknoty,

czas przychodzenia Tego, który jest zawsze, znajomy i nieznajomy,

czas cierpliwości, greckiej "hypomone", która znaczy: być twardym, wytrwałym w trudnościach,

czas ufności i radości,

czas naszego powrotu, hebrajskiego "szub", co znaczy: zmienić się,

czas proroctwa i czas świadectwa,

czas nocy,

pora świtu.

[ks. J. St. Pasierb, Czas otwarty, s. 54]