"...mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny...", czyli o duchowym węchu...

Mt 11,16-19

Jezus powiedział do tłumów: „Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest ono do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”.

...mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny... Ten fragment wzywa nas do rozeznawania. Jest smutek, który pochodzi od Boga i smutek, który pochodzi od nieprzyjaciela (...). Jesteśmy wezwani, by rozeznawać w każdym czasie - który jest zawsze czasem teraźniejszym poprzez (...) dwa znaki, przez które Bóg mówi: żal za grzechy i radość z powodu dobra. Nieprzyjaciel zaś oszukuje ukazując zło jako coś przyjemnego i dobro jako coś nieprzyjemnego. Rozeznawanie jest jak węch, który instynktownie odróżnia odór śmierci od zapachu życia. Nie trzeba go dużo, by wąchający został znieczulony. Wolno przebiega uzdrowienie naszego węchu, uszkodzonego przez zagrypienie złem! Jezus ofiaruje nam gody człowieka z Bogiem. By przyjąć Jego taniec, trzeba najpierw przyjąć pieśni żałobne Jana [S. Fausti SJ, Wspólnota czyta Ewangelię według św. Mateusza, s. 227]...

PS. "Biadania moje zmieniłeś mi w taniec; wór mi rozwiązałeś, opasałeś mnie radością" (Ps 30,12)...