"Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch...", czyli Pawłowa nauka o charyzmatach...
1 Kor 12,4-11
"Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce."
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch... Ks. Józef Kudasiewicz w książce pt. Odkrywanie Ducha Świętego. Medytacje biblijne pisze o czterech ogólnych charyzmatach: o darze zbawienia dokonanego przez Chrystusa, o powołaniu chrześcijańskim, o charyzmacie życia wiecznego i o darze spotkania [zob. tamże, s. 339-341]. Polski biblista, odwołując się do Pierwszego Listu do Koryntian: "Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce", dodaje: W katalogu aż pięciokrotnie wspomniany jest Duch Święty jako źródło darów charyzmatycznych. Udziela On każdemu tak, jak chce. Bardzo ważna pedagogicznie jest kolejność charyzmatów: na pierwszym miejscu są te, które ubogacają umysł (mądrości słowa i umiejętność poznawania). Życie Duchem Świętym i charyzmatami ma na celu nie tyle rozbudzać emocje, ile wprowadzać w poznanie prawdy objawionej i tę prawdę mądrze, odpowiedzialnie głosić. Na końcu apostoł wymienia ten charyzmat, który przeceniali Koryntianie, tj. mówienie językami (...). Poza darami ubogacającymi poznanie wymienił Paweł tzw. charyzmaty spektakularne, nadzwyczajne. Należą do nich: wiara, która nie oznacza wiary koniecznej do przyjęcia chrztu i usprawiedliwienia, lecz chodzi tu o wiarę w stopniu nadzwyczajnym, która góry przenosi (1 Kor 13,2). Chrześcijanin posiadający taką wiarę zdolny jest do znoszenia trudów apostolskich (2 Kor 4,7n), a nawet do męczeństwa (Dz 7,54-60). (...) Cuda uzdrowień i dokonywanych nadzwyczajnych znaków (1 Kor 12,9-10) miały również miejsce w pierwotnej wspólnocie (...). Dokonywane były one w imię Jezusa i potwierdzały autentyczność misji głosicieli Dobrej Nowiny (...). Do tej grupy należy również prorokowanie. Polega ono nie tylko na głoszeniu słowa lub objawienia Bożego ludowi, ale również na "objawieniu rzeczy ukrytych" (1 Kor 14,26), budowaniu, pouczaniu i podnoszeniu na duchu (1 Kor 14,31). Charyzmatem tym obdarzone były również kobiety (Dz 21,9; 1 Kor 11,5). Z prorokowaniem łączy się ściśle "charyzmat rozpoznawania duchów". Proroctwo było mową natchnioną. "Rozeznanie duchów" było potrzebne do stwierdzenia, jaki duch inspiruje mówiącego: Duch Święty czy duch Antychrysta (1 J 4,5) [tamże, s. 342n]...
"Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce."
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch... Ks. Józef Kudasiewicz w książce pt. Odkrywanie Ducha Świętego. Medytacje biblijne pisze o czterech ogólnych charyzmatach: o darze zbawienia dokonanego przez Chrystusa, o powołaniu chrześcijańskim, o charyzmacie życia wiecznego i o darze spotkania [zob. tamże, s. 339-341]. Polski biblista, odwołując się do Pierwszego Listu do Koryntian: "Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce", dodaje: W katalogu aż pięciokrotnie wspomniany jest Duch Święty jako źródło darów charyzmatycznych. Udziela On każdemu tak, jak chce. Bardzo ważna pedagogicznie jest kolejność charyzmatów: na pierwszym miejscu są te, które ubogacają umysł (mądrości słowa i umiejętność poznawania). Życie Duchem Świętym i charyzmatami ma na celu nie tyle rozbudzać emocje, ile wprowadzać w poznanie prawdy objawionej i tę prawdę mądrze, odpowiedzialnie głosić. Na końcu apostoł wymienia ten charyzmat, który przeceniali Koryntianie, tj. mówienie językami (...). Poza darami ubogacającymi poznanie wymienił Paweł tzw. charyzmaty spektakularne, nadzwyczajne. Należą do nich: wiara, która nie oznacza wiary koniecznej do przyjęcia chrztu i usprawiedliwienia, lecz chodzi tu o wiarę w stopniu nadzwyczajnym, która góry przenosi (1 Kor 13,2). Chrześcijanin posiadający taką wiarę zdolny jest do znoszenia trudów apostolskich (2 Kor 4,7n), a nawet do męczeństwa (Dz 7,54-60). (...) Cuda uzdrowień i dokonywanych nadzwyczajnych znaków (1 Kor 12,9-10) miały również miejsce w pierwotnej wspólnocie (...). Dokonywane były one w imię Jezusa i potwierdzały autentyczność misji głosicieli Dobrej Nowiny (...). Do tej grupy należy również prorokowanie. Polega ono nie tylko na głoszeniu słowa lub objawienia Bożego ludowi, ale również na "objawieniu rzeczy ukrytych" (1 Kor 14,26), budowaniu, pouczaniu i podnoszeniu na duchu (1 Kor 14,31). Charyzmatem tym obdarzone były również kobiety (Dz 21,9; 1 Kor 11,5). Z prorokowaniem łączy się ściśle "charyzmat rozpoznawania duchów". Proroctwo było mową natchnioną. "Rozeznanie duchów" było potrzebne do stwierdzenia, jaki duch inspiruje mówiącego: Duch Święty czy duch Antychrysta (1 J 4,5) [tamże, s. 342n]...
Komentarze
Prześlij komentarz