"Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść...", czyli paradygmat duchowego żołnierza Pana...

Jr 20,7-13

Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś.
Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają.
Albowiem ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: «Gwałt i ruina!»
Tak, słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i pośmiewiskiem.
I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię!
Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, nurtujący w moim ciele.
Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem.
Tak, słyszałem oszczerstwo wielu: «Trwoga dokoła!
Donieście, donieśmy na niego!» Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku:
«Może on da się zwieść, tak że go zwyciężymy i wywrzemy swą pomstę na nim!»
Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą.
Będą bardzo zawstydzeni swoją porażką, okryci wieczną i niezapomnianą hańbą.
Panie Zastępów, Ty, który doświadczasz sprawiedliwego, patrzysz na nerki i serce, dozwól,
bym zobaczył Twoją pomstę nad nimi. Tobie bowiem powierzyłem swą sprawę.
Śpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana! Uratował bowiem życie ubogiego z ręki złoczyńców.''

Jeremiasz jest (u)prowadzony przez Boga [Uwiodłeś mnie, Panie] (w wersji łacińskiej pojawia się słówko seduxisti, które wyraża myśl, jakoby Bóg wciągnął proroka w to, co złe!!!). Przyzwala na to [ja pozwoliłem się uwieść]. Gdy myślę, co działo się w sercu Jeremiasza, który wołał do Boga: ujarzmiłeś mnie i przemogłeś..., ogarnia mnie wzruszenie. Misja proroka jest arcytrudna i dramatyczna. Jeremiasz wie, że orędzie, które Bóg daje Narodowi Wybranemu, jest przerażającym napomnieniem [ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: «Gwałt i ruina!»]. W sercu profety rodzą się wątpliwości i rozterki. Jeremiasz chce nawet odejść od Pana [I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię!]. Ale Bóg posyła święty ogień, który oczyszcza i hartuje proroka [wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, nurtujący w moim ciele]. Jeremiasz zmaga się ze sobą i z Bogiem [Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem]. I choć boi się ludzi [Tak, słyszałem oszczerstwo wielu: «Trwoga dokoła! Donieście, donieśmy na niego!» Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku], wie, że Stwórca jest silniejszy i ocali swojego sługę [Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą]. Modlitwa proroka kończy się aktem ufności [Tobie bowiem powierzyłem swą sprawę] i uwielbieniem Boga [Śpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana!]...
Dla mnie rozpaczliwa modlitwa bezbronnego i bezsilnego Jeremiasza - duchowego żołnierza Pana - jest klejnotem Starego Testamentu...