"I ujrzałem Bestię wychodzącą z morza..."

Ap 13,1-10

"I ujrzałem Bestię wychodzącą z morza,
mającą dziesięć rogów i siedem głów,
a na rogach jej dziesięć diademów,
a na jej głowach imiona bluźniercze.
Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery,
łapy jej - jakby niedźwiedzia,
paszcza jej - jakby paszcza lwa.
A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.
I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną,
a rana jej śmiertelna została uleczona.
A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią,
i pokłon oddali Smokowi,
bo władzę dał Bestii.
I Bestii pokłon oddali, mówiąc:
«Któż jest podobny do Bestii
i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?»
A dano jej usta mówiące wielkie rzeczy i bluźnierstwa,
i dano jej możność przetrwania czterdziestu dwu miesięcy.
Zatem otworzyła swe usta dla bluźnierstw przeciwko Bogu,
by bluźnić Jego imieniu i Jego przybytkowi,
i mieszkańcom nieba.
Potem dano jej wszcząć walkę ze świętymi
i zwyciężyć ich,
i dano jej władzę nad każdym szczepem, ludem, językiem i narodem.
Wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon władcy,
każdy, którego imię nie jest zapisane od założenia świata w księdze życia zabitego Baranka.
Jeśli kto ma uszy, niechaj posłyszy!
Jeśli kto do niewoli jest przeznaczony, idzie do niewoli,
jeśli kto na zabicie mieczem - musi być mieczem zabity.
Tu się okazuje wytrwałość i wiara świętych."

Autor Apokalipsy opisuje Bestię [I ujrzałem Bestię wychodzącą z morza]. Jan pisze, że Bestia miała dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jej dziesięć diademów, a na jej głowach imiona bluźniercze... Do kogo czyni aluzję nasz Autor, przedstawiając nam wizję Bestii (...)? Z pewnością w tym obrazie przede wszystkim chodzi o Cesarstwo Rzymskie prześladujące chrześcijan, lecz w Bestii koncentrują się wszystkie królestwa w historii stosujące ucisk: pełne mocy (rogi), władające ludami (diademy) i zbuntowane przeciwko Bogu ("imię bluźniercze", czyli ich szydercze i odwołujące się do przemocy programy oraz bałwochwalcza pycha). (...) Bestia otrzymuje swą moc od Smoka, to jest od samego szatana. (...) Jedna z jej głów zostaje śmiertelnie zraniona. A jednak w cudowny sposób udaje jej się powstać (...). Być może święty Autor czyni tu aluzję do Nerona i słynnej legendy "Nero redivivus", znanej Tacytowi, Swetoniuszowi (...), także Ojcom Kościoła (...). Według tejże legendy, cesarz miał w cudowny sposób uniknąć pożaru, jaki wybuchł w Rzymie oraz samobójstwa (...), a następnie pozostać przy życiu (...). Pomijając jednak ukryte znaczenia, Jan chce napomnieć swoich słuchaczy, że wypaczona i arogancka władza posługuje się zaskakującymi środkami. Również szatan dokonuje cudów i łatwo jest dać się zwieść przez siłę zła oraz jego urok (G. Ravasi, Apokalipsa, s. 113n). Jakkolwiek Bestia wydaje się mieć siłę, z którą trudno walczyć, św. Jan pisze, że każdy, którego imię (...) jest zapisane od założenia świata w księdze życia zabitego Baranka, nie odda pokłonu potworowi! Wielką nadzieją tchnie zdanie: Tu się okazuje wytrwałość i wiara świętych...