"...syna swego wezwałem z Egiptu"...

Oz 11,19

"Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem,
i syna swego wezwałem z Egiptu.
Im bardziej ich wzywałem,
tym dalej odchodzili ode Mnie,
a składali ofiary Baalom
i bożkom palili kadzidła.
A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima,
na swe ramiona ich brałem;
oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich.
Pociągnąłem ich ludzkimi więzami,
a były to więzy miłości.
Byłem dla nich jak ten, co podnosi
do swego policzka niemowlę -
schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go.
Powrócą do Egiptu
i Aszszur będzie ich królem,
bo się nie chcieli nawrócić.
Miecz będzie szalał w ich miastach,
wyniszczy ich dzieci,
a nawet pożre ich twierdze.
Mój lud jest skłonny
odpaść ode Mnie -
wzywa imienia Baala,
lecz on im nie przyjdzie z pomocą.
Jakże cię mogę porzucić, Efraimie,
i jak opuścić ciebie, Izraelu?
Jakże cię mogę równać z Admą
i uczynić podobnym do Seboim?
Moje serce na to się wzdryga
i rozpalają się moje wnętrzności.
Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu
i Efraima już więcej nie zniszczę,
albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem;
pośrodku ciebie jestem Ja - Święty,
i nie przychodzę, żeby zatracać."

To piękny fragment z Księgi Ozeasza. Prorok pisze: Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem... Bóg ciągle powtarza: "Kocham Cię, bo jesteś moim DZIECKIEM! Kocham Cię dziś i każdego dnia! Kocham Cię niezależnie, czy we Mnie wierzysz czy we Mnie nie wierzysz! Kocham Cię nawet jeżeli Ty Mnie nie kochasz! Kocham cię z Twoimi grzechami! Kocham Cię, bo jesteś moim DZIECKIEM!" Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu? "Nie mogę przestać Cię kochać. Jedynie to potrafię... To kocham robić... Jeżeli zgrzeszysz, nie chcę Cię karać... Nie chcę, byś cierpiał.." Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja - Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać...
W Jezusie Bóg przychodzi, aby mnie (Cię) podnieść i uratować...