"Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności..."

1J 1,5-7

"Nowina, którą usłyszeliśmy od Niego
i którą wam głosimy, jest taka:
Bóg jest światłością,
a nie ma w Nim żadnej ciemności.
Jeżeli mówimy, że mamy z Nim współuczestnictwo,
a chodzimy w ciemności, kłamiemy
i nie postępujemy zgodnie z prawdą.
Jeżeli zaś chodzimy w światłości,
tak jak On sam trwa w światłości,
wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo,
a krew Jezusa, Syna Jego,
oczyszcza nas z wszelkiego grzechu."

Nowina radości brzmi: Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności... Żyjąc w przyjaźni (Komunii) z Bogiem, jestem skąpany w Światłości i widzę szlak do Nieba. Co więcej, więź (Komunia) z Bogiem jest źródłem więzi miłości (komunii) z ludźmi [mamy jedni z drugimi współuczestnictwo]... Właśnie to mnie w chrześcijaństwie fascynuje... Kochając Boga, kocham człowieka... Kochając człowieka, kocham Boga... Kocham Boga w ludziach i kocham ludzi w Bogu... Tak urzeczywistniam Ewangelię... Piękna teoria staje się praktyką... Czytając książkę Tomasza Ponikły Józef Tischner, myślenie według miłości. Ostatnie słowa, natrafiłem na ciekawy fragment, w którym autor przedstawia filozofię życia ks. biskupa Jana Pietraszki: Gdy Tischner był jeszcze klerykiem, słuchał kazania, "w którym Pietraszko wziął pod uwagę scenę w Ewangelii, w której Chrystus odsuwał się od ludzi, szedł gdzieś na pustkowie, w góry, nad jezioro i tam w samotności rozmawiał ze swoim Ojcem. Zarzucano Mu, że odchodzi od ludzi, że ucieka, że zamyka się sam na sam z Bogiem. Pietraszko mówił, że stawiano Chrystusowi także drugi zarzut - zarzut przeciwny: że idzie za daleko do ludzi, że obcuje z celnikami, z grzesznikami, że nie dba o rozmaite reguły. Pietraszko powiedział: <Dwa zarzuty ciążyły na Chrystusie: że idzie za daleko do Boga i że idzie za daleko do ludzi>. Potem zwrócił się do nas i mówił: <Gdy będziecie kapłanami, będzie wam towarzyszył ten sam zarzut: będą wam mówić, że idziecie za daleko do Boga albo za daleko do ludzi, że stajecie się zbyt ludzcy albo zbyt religijni, za bardzo od ludzi oddaleni. Nie lękajcie się - ten sam zarzut towarzyszył Chrystusowi>". "Nie bójcie się takich zarzutów - wspominał w innym miejscu Tischner. - Od tego jesteście, żeby iść za daleko" (s. 155-156). Myślę, że to genialna synteza ukazująca istotę życia dobrego księdza...