"...wiara rodzi się z tego, co się słyszy...", czyli o niewidzialnych uszach serca...

Rz 10,14-21

"Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę! Ale nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał?
Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.
Pytam więc: czy może nie słyszeli? Ależ tak: Po całej ziemi rozszedł się ich głos, aż na krańce świata ich słowa. Pytam dalej: czyż Izrael nie zrozumiał? Mojżesz mówi: Wzbudzę w was zawiść do tego, który nie jest ludem, wzniecę w was gniew do ludu nierozumnego. Izajasz zaś odważa się powiedzieć: Dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o Mnie nie pytali. A do Izraela mówi: Cały dzień wyciągałem ręce do ludu nieposłusznego i opornego."

Św. Paweł pisze: wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa... To oznacza, że - aby uwierzyć - potrzebne są uszy. Mam uszy widzialne, którymi słyszę słowa ludzkie i niewidzialne, którymi słyszę Słowa Boże. Uszy to wielki dar. Najwięcej słyszę sercem. Jedynie serce może usłyszeć MIŁOŚĆ Boga. Rodzi się pytanie, czy niewidzialne uszy słyszą tylko Boga? Czy nie słyszą człowieka i wszystkiego, co w drugim najcenniejsze i najgłębsze? Odpowiedź jest jedna: słyszą, ale pod warunkiem, że słuchają z miłości(ą)... Dla mnie wielkim przywilejem i zaszczytem jest słuchać... Często zastanawiam się, czy wewnętrzne uszy mojego serca, otwarte na Słowa i słowa, niewidzialny świat Boga i człowieka, mają pierwszeństwo przed zewnętrznymi uszami, które chłoną to, co dzieje się w widzialnym świecie? Często też stawiam sobie pytanie, czy mogę tak bardzo otworzyć się na Boga i człowieka, by usłyszeć i wejść do TAJEMNICY?