"Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewności, że słucha..."

Hi 9,1-35

"Hiob na to tak odpowiedział: «Istotnie. Ja wiem, że to prawda. Czy człowiek jest prawy przed Bogiem? Gdyby się ktoś z Nim prawował, nie odpowie raz jeden na tysiąc. Umysł to mądry, a siła potężna. Któż Mu przeciwny nie padnie? W mgnieniu oka On przesunie góry i zniesie je w swoim gniewie, On ziemię poruszy w posadach: i poczną trzeszczeć jej słupy. On słońcu zabroni świecić, na gwiazdy pieczęć nałoży. On sam rozciąga niebiosa, kroczy po morskich głębinach; On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa. On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów. Nie widzę Go, chociaż przechodzi: mija, a dostrzec nie mogę. Kto Mu zabroni, choć zniszczy? Kto zdoła powiedzieć: "Co robisz?" Bóg gniewu hamować nie musi, uległe są Mu służki Rahaba. Jakże ja zdołam z Nim mówić? Dobiorę wyrazów właściwych? Choć słuszność mam, nie odpowiadam i tylko błagam o litość. Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewności, że słucha. On może zniszczyć mnie burzą, bez przyczyny pomnożyć mi rany. Nawet odetchnąć mi nie da, tak mnie napełni goryczą. O siłę chodzi? To mocarz. O sąd? Kto da mi świadectwo? On i prawym zamknie usta, mam słuszność, a winnym mnie uzna. Czym czysty? Nie znam sam siebie, potępiam swe własne życie. Na jedno więc, rzekłem, wychodzi, prawego ze złym razem zniszczy. Gdy nagła powódź zabija, drwi z cierpień niewinnego; ziemię dał w ręce grzeszników, sędziom zakrywa oblicza. Jeśli nie On - to kto właściwie? Szybsze me dni niźli biegacz, uciekają, nie zaznawszy szczęścia, mkną jak łodzie z sitowia, gonią jak orzeł ofiarę. Gdy powiem: Zapomnę o męce, odmienię, rozjaśnię oblicze - drżę na myśl o cierpieniu, pewny, że mnie nie uwolni. Jestem grzesznikiem, przyznaję. Więc po co się męczę na próżno? Choćbym się w śniegu wykąpał, a ługiem umył swe ręce; umieścisz mnie tam, na dole. Nawet mój płaszcz mną się brzydzi. Nie człowiek to, aby Mu odrzec: "Razem stawajmy u sądu!" Czy jest między nami rozjemca, co rękę położy na obu? Niech zdejmie ze mnie swą rózgę i strachem mnie nie napełnia, bym mówić zdołał bez lęku... A tak, ja nie mam śmiałości."

Hiob wie, że każdy człowiek jest grzesznikiem [Czy człowiek jest prawy przed Bogiem?]. Św. Paweł pisze: "wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej" (Rz 3,23). Ludzka słabość rodzi i pogłębia rozziew między wielkim Stwórcą - wszechpotężnym Panem uniwersum [W mgnieniu oka On przesunie góry i zniesie je w swoim gniewie, On ziemię poruszy w posadach (...). On sam rozciąga niebiosa, kroczy po morskich głębinach (...). Kto zdoła powiedzieć: "Co robisz?"] a małymi stworzeniami [On i prawym zamknie usta, mam słuszność, a winnym mnie uzna]. Hiob, nieświadom całej prawdy o sobie, oskarża się o zło, które jako skutek wrodzonej grzeszności - dzieje się nawet wtedy, gdy ludziom przyświecają dobre intencje [Nie znam sam siebie, potępiam swe własne życie]. Znów przypominają mi się słowa św. Pawła: "Jestem bowiem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać - nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Albowiem wewnętrzny człowiek [we mnie] ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, [co wiedzie ku] tej śmierci?" (Rz 7,18-24a). Hiob wierzy, że Stwórca czyni cuda - jest Cudo(S)twórcą [On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów]. Jest przekonany, że Bóg, choć niewidzialny, jest nam bliski [Nie widzę Go, chociaż przechodzi: mija, a dostrzec nie mogę]. Tu z kolei przypominają mi się słowa św. Augustyna: "Boję się Boga przechodzącego". Tak biskup Hippony artykułował swój lęk przed rozminięciem się z Bogiem... W dalszym ciągu modlitwy Hiob woła: Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewności, że słucha... Sługa Boga przeżywa wahania, ma wątpliwości... Z jednej strony wierzy, że Bóg przechodzi..., z drugiej nie czuje się słuchany... Myślę, że właśnie tak jest z wiarą... To droga krzyżowania się ścieżek człowieka i Boga..., przestrzeń zmagania wiary (widzenia, duchowego czucia) i nie-wiary (nie-widzenia, duchowego nie-czucia)... Nie wiem, czy Bóg mnie słucha, ale wierzę, że tak jest! W końcu Hiob modli się: Na jedno (...) wychodzi, prawego ze złym razem zniszczy. Gdy nagła powódź zabija, drwi z cierpień niewinnego; ziemię dał w ręce grzeszników... Słyszę tu zasadniczy problem Hioba, który domaga się od Pana Boga sprawiedliwości na ziemi... To bardzo ludzkie - oczekiwać już tu na ziemi, że za dobro Bóg musi mnie nagrodzić (a za zło ukarać)... Częstokroć jednak zapominamy, że Pan ma swoją (Bożą) sprawiedliwość, czyli ciągle chce nas grzesznych usprawiedliwiać (ratować)..., rządzi światem przy pomocy swojej (Bożej) logiki Miłości i ma swój (Boży) czas, który jest nam dany, abyśmy mogli doświadczać duchowej przemiany i wewnętrznego nawrócenia... Nie człowiek to, aby Mu odrzec: "Razem stawajmy u sądu!

Komentarze