"...dzieła, które czynię, świadczą o Mnie..."

J 5,31-47

"Jezus powiedział do Żydów: Gdybym Ja wydawał świadectwo o sobie samym, sąd mój nie byłby prawdziwy. Jest przecież ktoś inny, kto wydaje sąd o Mnie; a wiem, że sąd, który o mnie wydaje, jest prawdziwy. Wysłaliście poselstwo do Jana i on dał świadectwo prawdzie. Ja nie zważam na świadectwo człowieka, ale mówię to, abyście byli zbawieni. On był lampą, co płonie i świeci, wy zaś chcieliście radować się krótki czas jego światłem. Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wykonania; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza; nie macie także słowa Jego, trwającego w was, bo wyście nie uwierzyli w Tego, którego On posłał. Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. Nie odbieram chwały od ludzi, ale wiem o was, że nie macie w sobie miłości Boga. Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie. Gdyby jednak przybył kto inny we własnym imieniu, to byście go przyjęli. Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? Nie mniemajcie jednak, że to Ja was oskarżę przed Ojcem. Waszym oskarżycielem jest Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję. Gdybyście jednak uwierzyli Mojżeszowi, to byście i Mnie uwierzyli. O Mnie bowiem on pisał. Jeżeli jednak jego pismom nie wierzycie, jakżeż moim słowom będziecie wierzyli?

Przez wszystkie słowa Pana Jezusa przebija świadomość jedności z Ojcem. To Ojciec potwierdza Jezusa - zaświadcza, że Pan jest prawdziwym Słowem z Nieba [Jest przecież ktoś (...), kto wydaje sąd o Mnie; a wiem, że sąd, który o mnie wydaje, jest prawdziwy]. Potwierdzeniem niepowtarzalnej Bożej godności i misji Jezusa są też czyny - dzieła spełnione w imieniu Ojca [dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał (...). Przyszedłem w imieniu Ojca mego]. Pan tłumaczy: Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Świadectwo (martyria) Boga Ojca jest dowodem - pieczęcią - legitymizacją wszystkich słów i czynów Syna Bożego. Niestety krajanie z  Narodu Wybranego nie wierzyli Panu, odrzucili dzieła, które pełnił. Przez to nie wierzyli Bogu i odrzucili Boże dzieła. Dlatego Jezus z głębokim smutkiem żali się: Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza; nie macie także słowa Jego, trwającego w was, bo wyście nie uwierzyli w Tego, którego On posłał... W zdaniu Pana odkrywam paradoks. Jezus stwierdza, że Żydzi nie mają Słowa Ojca, ale zaraz dodaje, że to Słowo trwa w narodzie izraelskim. Zatem Izraelici mają Słowo, ale tak jakby nie mieli. W sercu Pana rodziło to nieskończony smutek... Zwłaszcza, że Chrystus wiedział, że gra toczy się o najwyższą stawkę, czyli o szczęśliwe życie wieczne [Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne (...). A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie]. Cierpienie Jezusa było tak wielkie, gdyż Pan wiedział, że odejście rodaków od Słowa Bożego (Zbawiciel miał świadomość, że jako Syn Boży jest najważniejszym Słowem Bożym) oznacza odrzucenie miłości Bożej [nie macie w sobie miłości Boga], a odrzucenie miłości grozi niebezpieczeństwem odrzucenia Nieba...