"Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę...", czyli oczekiwanie Wielkiej Środy...

Mt 26,14-25

"Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia? On odrzekł: Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu . A gdy jedli, rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi. Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: Chyba nie ja, Panie? On zaś odpowiedział: Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: Czy nie ja, Rabbi? Odpowiedział mu: Tak jest, ty."

Dziś w Wielką Środę znów jako antybohater pojawia się Judasz. Sprzedał Pana za trzydzieści srebrników... Dar o niewyobrażalnej cenie zostaje sprzedany i kupiony. Umowną ceną jest trzydzieści srebrnych monet, wartość jednego osła lub niewolnika. Istotnie, stał się niewolnikiem i wziął oślicę jako symbol swojego królestwa (S. Fausti, Wspólnota czyta Ewangelię według św. Mateusza, s. 556). W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus powiedział: Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził... To zdanie jakby nie współbrzmi z wypowiedzią Pana, którą zapamiętał św. Jan: "Co chcesz czynić, czyń prędzej" (J 13,27b). Trudno to wszystko nam pojąć... Myślę, że jedne słowa ukazują sprawiedliwość Boża, a drugie miłosierdzie... I myślę, że jedne nie muszą przeczyć drugim. Choć my widzimy tu przeciwieństwo i opozycję, w Bogu i dla Boga wszystko jest możliwe...

Sądzę, że dziś - w Wielką Środę, gdy apostołowie przygotowywali Ostatnią Wieczerzę - najbardziej wymowne są Słowa Pana: Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami. Jezus wiedział, że zbliża się męka i śmierć, dlatego chciał spędzić czas z przyjaciółmi. Na miejsce Wieczerzy Pan wybrał własność pewnego znanego (...) człowieka... Kto to był (jest)? To Ty i ja. Bóg nas zna i ceni ["Ponieważ drogi jesteś w moich oczach, nabrałeś wartości i Ja cię miłuję (Iz 43,4a)]. I wybiera nasze serce i życie, by spożyć w nas i z nami wieczerzę. Św. Marek pisze w swojej Ewangelii, że Jezus powiedział apostołom: "powiedzcie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: gdzie jest dla mnie izba (...)? On wskaże wam na górze salę dużą usłaną i gotową. Tam przygotujcie dla nas" (Mk 14,14n). Sala to serce, do którego Pan chce wejść. Wyrażenie "na górze" określa parametr, którym jest modlitwa ["Wznoszę swe oczy ku górze..." (por. Ps 121,1)]. Sala ma być "duża", co dla mnie oznacza przestrzeń całego życia; "usłana", czyli przyozdobiona darami pana Boga oraz "gotowa", czyli otwarta, by przyjąć Pana... Zatem dziś Jezus mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę...