Psalm 90, czyli o człowieku - "marności nad marnościami"...

1 Błaganie Mojżesza, męża Bożego. Panie, Ty dla nas byłeś ucieczką
z pokolenia na pokolenie.
2 Zanim góry narodziły się w bólach,
nim ziemia i świat powstały,
od wieku po wiek Ty jesteś Bogiem.
3 W proch każesz powracać śmiertelnym,
i mówisz: «Synowie ludzcy, wracajcie!»
4 Bo tysiąc lat w Twoich oczach
jest jak wczorajszy dzień, który minął,
niby straż nocna.
5 Porywasz ich: stają się jak sen poranny,
jak trawa, co rośnie:
6 rankiem kwitnie i jest zielona,
wieczorem więdnie i usycha.
7 Zaiste, Twój gniew nas niszczy,
trwoży nas Twe oburzenie.
8 Stawiasz przed sobą nasze winy,
nasze skryte grzechy w świetle Twojego oblicza.
9 Bo wszystkie dni nasze płyną pod Twoim gniewem;
kończymy nasze lata jak westchnienie.
10 Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt
lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt;
a większość z nich to trud i marność:
bo szybko mijają, my zaś odlatujemy.
11 Któż potrafi zważyć ogrom Twojego gniewu
i kto może doświadczyć mocy Twego oburzenia?
12 Naucz nas liczyć dni nasze,
abyśmy osiągnęli mądrość serca.
13 Powróć, o Panie, dokądże jeszcze...?
I bądź litościwy dla sług Twoich!
14 Nasyć nas z rana swoją łaskawością,
abyśmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć.
15 Daj radość według [miary] dni, w których nas przygniotłeś,
i lat, w których zaznaliśmy niedoli.
16 Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło,
a chwała Twoja nad ich synami!
17 A dobroć Pana Boga naszego niech będzie nad nami!
I wspieraj pracę rąk naszych,
wspieraj dzieło rąk naszych!

Psalm 91 rozpoczyna się od frazy: "Błaganie Mojżesza, męża Bożego". Jest to jedyna pieśń w Psałterzu, której autorstwo przypisuje się Mojżeszowi.

1. Psalm opowiada o przemijaniu i marności czlowieka. Psalmista pisze: "Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął, niby straż nocna. (...) kończymy nasze lata jak westchnienie. Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt; a większość z nich to trud i marność: bo szybko mijają, my zaś odlatujemy". W kontekście człowieka ograniczonego czasem ukazuje się Pan Bóg i "czuć" nieskończoną przepaść dzielącą stworzenie od Stwórcy: Bóg jest wieczny ("od wieku po wiek Ty jesteś Bogiem").

2. W psalmie "brzmi" też zmaganie się człowieka z przekonaniem o swojej grzeszności ("Stawiasz przed sobą nasze winy, nasze skryte grzechy w świetle Twojego oblicza") i lękiem wynikającym z przeświadczenia o gniewie Bożym ("Twój gniew nas niszczy, trwoży nas Twe oburzenie. Któż potrafi zważyć ogrom Twojego gniewu i kto może doświadczyć mocy Twego oburzenia?").

3. Na przekór pesymizmowi i wszelkim niepokojom psalm kończy się dobrze... Autor z wiarą modli się: "A dobroć Pana Boga naszego niech będzie nad nami!" I woła do Boga: "I wspieraj pracę rąk naszych, wspieraj dzieło rąk naszych!" Amen!