"Biskup (...) włodarz Boży...", czyli kwalifikacje moralne ludzi powołanych do służby Bożej...
Tt 1,5-9
"W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów. Jak ci zarządziłem, [może nim zostać] jeśli ktoś jest nienaganny, mąż jednej żony, mający dzieci wierzące, nie obwiniane o rozpustę lub niekarność. Biskup bowiem winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku, lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym, przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki, aby przekazując zdrową naukę, mógł udzielać upomnień i przekonywać opornych."
W Liście do Tytusa św. Paweł przedstawia kwalifikacje moralne stawiane kandydatom do Święceń Prezbiteratu i Episkopatu Kościoła czasów apostolskich...
Prezbiterem mógł być ktoś (...) nienaganny, mąż jednej żony, mający dzieci wierzące, nie obwiniane o rozpustę lub niekarność...
Biskup (...) winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku, lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym, przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki...
Tytus jest oficjalnym wysłannikiem św. Pawła do gminy na Krecie i to on ma wybierać i ustanawiać kandydatów na urzędy, które - zwłaszcza w przypadku posługi "biskupiej" - nie odpowiadają w pełni dzisiejszym, wykonywanym pod takimi nazwami funkcjom. Cechy wymagane do pełnienia tych godności są natury moralnej, sprowadzając się do podstawowych cech dojrzałości w ogóle (...). "Prezbiter" (...) jest transkrypcją greckiego "presbyteros" ("starszy", "starzec", w sensie "bardziej doświadczony", "bardziej czcigodny"). Nawiązuje to do struktury społecznej Izraela, gdzie ważną rolę odgrywali "starsi". Można przypuszczać, że zarówno sam "prezbiter", jak i jego obowiązki we wspólnocie chrześcijańskiej wzorują się na stylu organizacji i kierowania, jaki obowiązywał w gminach żydowskich skupionych wokół synagog. W Księgach Nowego Testamentu nie do końca jest jasne rozróżnienie między biskupem (...) a "prezbiterem": w niektórych fragmentach jeden i drugi tytuł mogą nosić te same osoby [G. Ravasi, Biblia dla każdego. Nowy Testament, t. 2, s. 234n]...
"W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów. Jak ci zarządziłem, [może nim zostać] jeśli ktoś jest nienaganny, mąż jednej żony, mający dzieci wierzące, nie obwiniane o rozpustę lub niekarność. Biskup bowiem winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku, lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym, przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki, aby przekazując zdrową naukę, mógł udzielać upomnień i przekonywać opornych."
W Liście do Tytusa św. Paweł przedstawia kwalifikacje moralne stawiane kandydatom do Święceń Prezbiteratu i Episkopatu Kościoła czasów apostolskich...
Prezbiterem mógł być ktoś (...) nienaganny, mąż jednej żony, mający dzieci wierzące, nie obwiniane o rozpustę lub niekarność...
Biskup (...) winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku, lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym, przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki...
Tytus jest oficjalnym wysłannikiem św. Pawła do gminy na Krecie i to on ma wybierać i ustanawiać kandydatów na urzędy, które - zwłaszcza w przypadku posługi "biskupiej" - nie odpowiadają w pełni dzisiejszym, wykonywanym pod takimi nazwami funkcjom. Cechy wymagane do pełnienia tych godności są natury moralnej, sprowadzając się do podstawowych cech dojrzałości w ogóle (...). "Prezbiter" (...) jest transkrypcją greckiego "presbyteros" ("starszy", "starzec", w sensie "bardziej doświadczony", "bardziej czcigodny"). Nawiązuje to do struktury społecznej Izraela, gdzie ważną rolę odgrywali "starsi". Można przypuszczać, że zarówno sam "prezbiter", jak i jego obowiązki we wspólnocie chrześcijańskiej wzorują się na stylu organizacji i kierowania, jaki obowiązywał w gminach żydowskich skupionych wokół synagog. W Księgach Nowego Testamentu nie do końca jest jasne rozróżnienie między biskupem (...) a "prezbiterem": w niektórych fragmentach jeden i drugi tytuł mogą nosić te same osoby [G. Ravasi, Biblia dla każdego. Nowy Testament, t. 2, s. 234n]...
Komentarze
Prześlij komentarz