"...o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro...", czyli scena z życia...

J 6,16-21

"Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi przeprawili się przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wiatru. Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: To Ja jestem, nie bójcie się! Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali."

To zdarzenie z 6 rozdziału Ewangelii według św. Jana zawsze opowiada o mnie. Czytam: o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi przeprawili się ... Ja też wchodzę do wody - zanurzam się w czasie... Moje życie jest jak rejs - płynę po wodach codzienności... Jestem pogrążony w ciemności... Zły wiatr wieje mi w oczy i zagrażają ogromne fale... Czuję się, jakbym był sam... Ale Pan mnie nie zostawia! Oczyma wiary widzę Niewidzialnego... Słyszę SŁOWA: To Ja jestem, nie bój się! Każdego dnia Zmartwychwstały woła: "To JA JESTEM! Nie bój się!"
Zastanawiam się...
Co mogę (z)robić, żeby widzieć Niewidzialnego? Co mogę (z)robić, żeby widzieć więcej?