"Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?", czyli o MIŁOŚCI...

J 20,11-16

"Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy [tak] płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa - jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?» Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Nauczycielu!"

Jezus zapytał Marię Magdalenę: Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?
Fausti komentuje: Maria Magdalena jest Oblubienicą, która szuka Oblubieńca (...). Wreszcie obydwoje spotykają się. W ogrodzie, gdzie wznosi się drzewo życia, znajduje się też alkowa ślubna, gdzie Oblubieniec zjednoczył się z ludzkością przez miłość mocniejszą od śmierci. Tu Oblubienica obejmuje Go swymi ramionami. Jest to najpiękniejsza, "porywająca" scena Ewangelii (...). Bóg osiąga cel, jaki postawił sobie od początku: w dzień "pierwszy po szabacie" (por. J 20,1) dokonuje się nowe stworzenie. Jezus i Maria są nową pierwotną parą (Rozważaj i głoś Ewangelię. Wspólnota czyta Ewangelię według św. Jana, s. 608).

Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Nauczycielu!
Fausti komentuje: Kto (...) kocha, pozostaje w ciemności dopóki nie usłyszy własnego imienia z ust umiłowanego (...). Maria płacząca z powodu nieobecności Oblubieńca, powraca do radości z powodu jego obecności (...). Gdy dotychczas w opowiadaniu określana była jako Maria, teraz Jezus nazywa ją po aramejsku "Mariam". Jest to jej imię wypowiedziane przez głos znajomy i trudny do pomylenia: "Głos mojego Ukochanego" (Pnp 2,8a). Przychodzi On jak jelonek skacząc po górach, tańcząc po dolinach (Pnp 2,8b) (...). Maria rozpoznaje Go po brzmieniu Jego głosu (...). W ogrodzie rozbrzmiewają okrzyki radości i wesela, głos Oblubieńca i oblubienicy (...). Tu dokonuje się w rzeczywistości nowe przymierze między Bogiem i Jego ludem (tamże, s. 610-614)...