"Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony na duchu...", czyli o Bożym mikrokosmosie...

Iz 66,1-2

"Tak mówi Pan: Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich.
Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie?
Przecież moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko - wyrocznia Pana.
Ale Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony na duchu, i który z drżeniem czci moje słowo."

Dla Boga liczy się nie tylko (nie tyle) wielki kosmos - świat w skali makro [Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. (...) moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko], ale przede wszystkim jeden (jedyny) mały i pogrążony w cierpieniu człowiek - mikrokosmos... Bóg woła do mnie: Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony na duchu, i który z drżeniem czci moje słowo... Odpowiadam: "Mój Boże, uwielbiam Twoje Słowo! Choć jestem słaby i zdarza się, że ogarnia mnie smutek, zanurzam się w Twoim spojrzeniu!"