"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów...", czyli początek Hymnu o MIŁOŚCI...

1 Kor 13,1-3

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał."

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący... Znam to na pamięć. Piękny początek hymnu o MIŁOŚCI... Na nic dar języków... Na nic przyjaźń z Aniołami... Bez MIŁOŚCI jestem jak kawał miedzianej blachy albo stary instrument muzyczny wydający ciężkie dźwięki... Mogę też mieć natchnienie z Nieba - dar prorokowania, nawet znać wszystkie tajemnice świata (!) i posiadać wszelką wiedzę (!), co więcej - odznaczać się wielką wiarą, która góry przenosi (!)... Jeżeli jednak zabraknie mi MIŁOŚCI, nie istnieję! Bez MIŁOŚCI mnie nie ma! To chciał wyrazić św. Paweł w 1 Liście do Koryntian, gdy pisał: miłości bym nie miał, byłbym niczym...