"W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi...", czyli o Bogu, który uczestniczy w drodze ukochanych ludzi...

Łk 24,13-35

"W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało. Zapytał ich: Cóż takiego? Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli. Na to On rzekł do nich: O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał? W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba."

We fragmencie o uczniach podążających do Emaus ukryty jest Eucharystyczny (alegoryczny) wymiar.
Eucharystię widzę tu tak:
1. Obrzędy Wstępne - uczniowie zaczynają rozmawiać z Panem i żalą się: A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela... Nie jest to żal za grzechy, ale wyrażenie prawdy o stanie serca. W czasie Mszy Świętej, stojąc przed Jezusem ze świadomością grzechów i win, wołamy: "Panie, zmiłuj się nad nami..."
2. Liturgia Słowa - Ewangelista pisze o Jezusie, że zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego... Czytamy też, że uczniowie rozprawiali z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło... Św. Łukasz posługuje się tu greckim słówkiem homilun, które przywodzi na myśl homilię. Ciekawe, że na początku uczniowie - rozmawiając ze sobą - jakby sami wobec siebie głoszą homilię. Dopiero później pozwalają, by zrobił to Pan...
3. Liturgia Eucharystyczna - Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im... To samo Jezus zrobił podczas Ostatniej Wieczerzy...
4. Obrzędy Zakończenia - W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy... Msza Święta kończy się słowami: Ite, Missa est!, co w polskim rytuale oddane jest słowami: "Idźcie w pokoju Chrystusa!" W Ewangelii uczniowie, spotkawszy Pana, wracają, by opowiedzieć, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba...