"Oto przede mną winnica moja, moja własna..."

PnP 8,12-14

OBLUBIENIEC:

Oto przede mną winnica moja, moja własna:

tysiąc syklów tobie, Salomonie,
a dwieście stróżom jej owocu.
O ty, która mieszkasz w ogrodach,
- druhowie nasłuchują twego głosu -
o daj mi go usłyszeć!

OBLUBIENICA:

Biegnij, miły mój, bądź podobny do gazeli
lub do młodego jelenia
na górach [wśród] balsamowych drzew!

Oblubieniec i oblubienica są na scenie. Bohater z radością i wzruszeniem wyznaje: Oto przede mną winnica moja, moja własna... Ukochany ciągle słyszy słowa ukochanej: "Jam miłego mego" (PnP 7,11a). Ma przed sobą oblubienicę - winnicę - skarb godzien największej miłości. I choć słyszymy o wielkiej sumie pieniędzy, które mężczyzna wydał, by nabyć winnicę [tysiąc syklów tobie, Salomonie, a dwieście stróżom jej owocu], to przecież bohater wie, że skarb, który "posiadł" jest arcydrogi, bezcenny... Oblubienica odpowiada: Biegnij, miły mój, bądź podobny do gazeli lub do młodego jelenia na górach [wśród] balsamowych drzew!
Kurtyna opada. Kończy się Pieśń nad Pieśniami, ale nie kończy się opowieść o miłości, która łączy oblubieńca i oblubienicę. Nigdy też nie skończy się opowieść o MIŁOŚCI, która łączy Bożego Oblubieńca z ludzką oblubienicą. Przypomina mi się proroctwo Jeremiasza: "Pan się (...) ukaże z daleka: Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość" (Jr 31,3) oraz obietnica, jaką Oblubieniec daje oblubienicy: "Wołaj do Mnie, a odpowiem ci, oznajmię ci rzeczy wielkie i niezgłębione, jakich nie znasz!" (Jr 33,3).

Koniec.