"O jak piękna jesteś, jakże wdzięczna, umiłowana, pełna rozkoszy!"

PnP 7,7-8,4

OBLUBIENIEC:

O jak piękna jesteś, jakże wdzięczna,
umiłowana, pełna rozkoszy!

Postać twoja wysmukła jak palma,
a piersi twe jak grona winne.
Rzekłem: wespnę się na palmę,
pochwycę gałązki jej owocem brzemienne.
Tak! Piersi twe niech mi będą jako grona winne,
a tchnienie twe jak zapach jabłek.
Usta twoje jak wino wyborne,
które spływa mi po podniebieniu,
zwilżając wargi i zęby.

OBLUBIENICA:

Jam miłego mego
i ku mnie zwraca się jego pożądanie.
Pójdź, mój miły, powędrujemy w pola,
nocujmy po wioskach!
O świcie pospieszmy do winnic,
zobaczyć, czy kwitnie winorośl,
czy pączki otwarły się,
czy w kwieciu są już granaty:
tam ci dam miłość moją.
Mandragory sieją woń,
nad drzwiami naszymi wszelki owoc wyborny,
świeży i zeszłoroczny
dla ciebie, miły mój, chowałam.
O gdybyś był moim bratem,
który ssał pierś mojej matki,
spotkawszy na ulicy, ucałowałabym cię,
i nikt by mną nie mógł pogardzić.
Powiodłabym cię i wprowadziła
w dom matki mej, która mię wychowała;
napoiłabym cię winem korzennym,
moszczem z granatów.
Lewa jego ręka pod głową moją,
a prawica jego obejmuje mnie.

OBLUBIENIEC:

Zaklinam was, córki jerozolimskie,
( . . . . . . . . . . . )
na cóż budzić ze snu, na cóż rozbudzać umiłowaną,
póki nie zechce sama?

Oblubieniec znów podziwia piękno oblubienicy [O jak piękna jesteś, jakże wdzięczna, umiłowana, pełna rozkoszy!]. Wszystko, co widzi zachwycając się ukochaną, jest źródłem radości i uniesienia [Postać twoja wysmukła jak palma, a piersi twe jak grona winne (...). Usta twoje jak wino wyborne]. Oblubieniec snuje miłosne marzenia [Rzekłem: wespnę się na palmę, pochwycę gałązki jej owocem brzemienne. Tak! Piersi twe niech mi będą jako grona winne, a tchnienie twe jak zapach jabłek]. Oblubienica odpowiada wyznając: Jam miłego mego... Oto szczyt miłości. Kobieta odkrywa, że miłość to dar dla ukochanego - powierzenie się miłemu. "Nie liczę się ja... Liczysz się ty... Tylko ty... Kocham... Jestem dla ciebie..." Ukochana zaprasza ukochanego: Pójdź, mój miły, powędrujemy... To będzie szalona wyprawa do różnych miejsc: w pola (...) do winnic - czas czas pogłębiania miłości [tam ci dam miłość moją]. Oblubienica wspomina o mandragorze, która uchodziła za afrodyzjak. Tu przypomina się fragment Księgi Rodzaju, w którym umiłowana żona Jakuba - Rachela prosi swoją rywalkę Leę o krzew mandragory, by mogła urodzić dzieci (zob. Rdz 30,14nn). Dalej oblubienica zdaje się marzyć - widzi ukochanego jako brata, którego prowadzi do domu matki [O gdybyś był moim bratem, (...) spotkawszy na ulicy, ucałowałabym cię (...). Powiodłabym cię i wprowadziła w dom matki mej, która mię wychowała]. Scena kończy się. Jest noc... Oblubienica zasypia... Oblubieniec prosi: Zaklinam was, córki jerozolimskie, (...) na cóż budzić ze snu, na cóż rozbudzać umiłowaną, póki nie zechce sama?