"A nadzieja zawieść nie może...", czyli o fundamencie nadziei...

Rz 5,1-11

"Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - nadzieję. A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.
Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy [jeszcze] byli bezsilni. A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. Tym bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni. Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie. I nie tylko to - ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie."

Kończąc opowieść o Abrahamie - człowieku, który do końca uwierzył Bogu, św. Paweł pisze o Zbawicielu: "On to został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia" (4,25). Wiara to "przywłaszczenie" sobie dzieła Jezusa, udział w śmierci i zmartwychwstaniu Pana. Raniero Cantalamessa pisząc o usprawiedliwieniu przez wiarę cytuje św. Bernarda z Clairvaux: To, czego mi brakuje, z ufnością przywłaszczam sobie (usurpo!) z przebitego boku Pana, gdyż On pełen jest miłosierdzia. Dlatego moją zasługą jest miłosierdzie Boże. Nie będę na pewno ubogi w zasługi, dopóki On będzie bogaty w miłosierdzie. A jeżeli zmiłowania Pańskie są liczne (por. Psalm 119,156), również ja będę obfitował w zasługi. I cóż pozostaje z mojej sprawiedliwości? O Panie, będę wspominał tylko Twoją sprawiedliwość; ona jest bowiem także moją, ponieważ Ty jesteś dla mnie sprawiedliwością Boga (Życie w Chrystusie, s. 53). Zatem dzięki wierze mamy udział w Bogu - dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej... Nadzieja na Niebo ożywia nasze życie. I chociaż droga do pełni Życia z Panem wiedzie przez osty i ciernie, Bóg daje nam wytrwałość, (...) wytrwałość rodzi wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - nadzieję. A nadzieja zawieść nie może... To bardzo pocieszające Słowa... Bóg ciągle chce powtarzać i przypominać każdemu człowiekowi: "Zaufaj Mi, a nie zawiedziesz się. Poprowadzę cię najlepsza drogą. Będę z tobą!" Nadzieja jest jak skała, na której możemy zbudować dom życia. A budujemy na fundamencie darów Ducha Parakleta i Bożej Miłości [miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany]... Autor Listu do Rzymian dodaje: Chrystus (...) umarł za nas, jako za grzeszników... Oto największy Boży dar! Aby nas usprawiedliwić - pojednać Niebo z ziemią, Ojca z dziećmi, Jezus składa ofiarę z siebie - daje za nas swoje Ciało i Krew [będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni]...