"Oto są ślady dróg Jego...", czyli przerwa na wspominanie...

Trwa antrakt... Ale to nie oznacza, że nic się nie dzieje... Wspominam, to co zdarzyło się na scenie w prologu i pierwszym akcie... I myślę...
Każda księga w Biblii jest jak las... Wchodzimy do środka... Ale potrzebujemy znaków, żeby się nie zagubić... Pomagają nam intuicje rozmodlonych ludzi żyjących w bliskości Pana, którzy pokochawszy Słowo Boże, ukazują interpretację zgodną z Duchem Bożym. Są to wypowiedzi uznane przez Magisterium Kościoła. Ale myliłby się ktoś, kto by pomyślał, że w przestrzeni Słowa Bożego wszystko jest jasne, proste i (do)określone. Nie... Dlatego ciągle mamy prawo i możemy szukać nowych (lepszych?) dróg opierając się na intuicjach, które rodzą się z natchnienia Bożego. Księga Hioba jest jak wielki las... To dżungla... Potrzebujemy odwagi, by przebić się przez gąszcz słów i obrazów, by zrobić choćby krok w kierunku środka lasu, by przybliżyć się do serca Księgi. To miejsce jest tajemnicze i zakryte przed nami, ale możemy szukać..., penetrować..., eksplorować..., by być coraz bliżej SŁOWA o dramacie Boga i człowieka...
Zatem opowieść o Hiobie czytam od początku... "Oto są ślady dróg Jego" (Hi 126,14a) - miejsca w Księdze, w których odkryłem bliskość serca Słowa Bożego o duchowej drodze Hioba... Myślę, że to wrota do tajemnicy dziejów prawego i pobożnego sługi Boga...

1. Hi 1,20nn;2,10a;4,1;5,17n

"Hiob wstał, rozdarł swe szaty, ogolił głowę, upadł na ziemię, oddał pokłon i rzekł: «Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!» W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył i nie przypisał Bogu nieprawości (...). Hiob (...) odpowiedział: (...) «Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy?» (...). Elifaz z Temanu tak rzekł: (...) Szczęśliwy, kogo Bóg karci, więc nie odrzucaj nagan Wszechmocnego. On zrani, On także uleczy, skaleczy - i ręką swą własną uzdrowi."

Widzę człowieka... To Hiob... Osaczony przez zło... Widzę Człowieka... To Jezus... Osaczony przez zło... Upadł... Wstał... Ludzie rozdzierają szaty Pana... Znowu upadł... Jest bliski śmierci... Rozciągnięty na ziemi, oddaje cześć Ojcu... Uznaje słuszność Bożego planu... Wie(rzy), że jest to droga, dzięki której urzeczywistni się Boży zamysł MIŁOŚCI... Że to, co się dzieje, ma najgłębszy sens... Że zło nie zwycięży... Że MIŁOŚĆ wszystko przemieni i uratuje, uleczy i uzdrowi... Człowiek modli się: «Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!» I przypomina sobie prorocze Słowa: "Oto się powiedzie mojemu Słudze,wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Jak wielu osłupiało na Jego widok - tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi - tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed Nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano,
i pojmą coś niesłychanego. Któż uwierzy temu, cośmy usłyszeli? na kimże się ramię Pańskie objawiło? On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic. Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści, a myśmy Go za skazańca uznali, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie..." (Iz 52,13-53,5)...  

2. Hi 3,1-4.11.20n.26;6,8bn;7,15n.21b

"Wreszcie Hiob otworzył usta i przeklinał swój dzień. Hiob zabrał głos i tak mówił: «Niech przepadnie dzień mego urodzenia i noc, gdy powiedziano: "Poczęty mężczyzna". Niech dzień ten zamieni się w ciemność, niech nie dba o niego Bóg w górze. (...) Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać? (...) Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu, co śmierci czekają na próżno, szukają jej bardziej niż skarbu w roli (...). Nie znam spokoju ni ciszy, nim spocznę, już wrzawa przychodzi (...). Niech spełni Bóg moje życzenie! Oby się zgodził mnie zmiażdżyć i przeciął pasmo dni moich (...). Moja dusza wybrała uduszenie, a śmierć - moje członki. Zginę. Nie będę żył wiecznie. Zostaw mnie - dni me jak tchnienie (...). Wkrótce położę się w ziemi, nie będzie mnie, choćbyś mnie szukał»."

Człowiek jest na krawędzi życia i śmierci... Nie chce żyć... Chce nie żyć... Jest kuszony do targnięcia się na własne życie... Co wyraża okrzyk Jezusa: "Boże mój, Boże, czemuś Mnie opuścił?" (Mt 27,46b). Człowiek Jezus schodzi do piekła... W jednym mgnieniu przeżywa to, co dzieje (działo) się w sercach tylu zrozpaczonych i pogrążonych w nicości hiobów, którzy nie widzieli celu ani sensu życia... Człowiek Jezus wie, co oznacza piekło bez-celu i bez-sensu... Wie, co ludzka oznacza bezbronność w obliczu zła, bezradność, bezsilność, kruchość, słabość... I na samym dnie rozpaczy modli się: "Boże mój, Boże mój...". Jest solidarny z Hiobem... Solidarny z hiobami wszystkich czasów...

3. Hi 6,1;7,1a

"Hiob (...) odpowiedział: (...) Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka?"

Człowiek pyta: "Czy jest sens, by walczyć?" Przecież częstokroć zmaganie się ze złem wystawia kruche stworzenia na ciężką próbę... Brakuje tchu... Duszę zalegają ciemności... Zawodzą ludzie... Dźwiganie nieszczęść zadaje się przekraczać ludzkie siły... Ale człowiek nie jest sam... Kiedyś urodził się Człowiek, który był największym Wojownikiem w dziejach ludzkości... W boju nie stosował  siły fizycznej... Walczył orężem MIŁOŚCI... Człowiek Jezus ciągle powtarza: "do bojowania podobny byt człowieka! Jesteście na ziemi, aby walczyć! Bądźcie wojownikami w Bożej armii!" ["Weź udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!" (2Tm 2,3)]...

4. Hi 12,1;13,15;22,1.26-27a

"Hiob (...) odpowiedział: (...) Choćby mnie zabił Wszechmocny - ufam, i dróg moich przed Nim chcę bronić. (...). Elifaz (...) rzekł (...): Nadzieją twą będzie Wszechmocny, obrócisz wzrok twój na Boga, wezwiesz Go, a On cię wysłucha."

Człowiek żyje dzięki nadziei... To ufność jest siłą, która pozwala trwać... I pomaga wszystko przetrwać... Nadzieja nigdy nie umiera...  Nawet, gdy Bóg godzi się na to, by życie z nas uszło... Kiedyś przeczytałem u R. Cantalamessy, że trzy cnoty Boże, czyli wiarę, nadzieję i miłość, można przedstawić jako trzy poruszające się w jednym kierunku kobiety - siostry. Dwie są dorosłe, a jedna mała. Dziewczynka, która idzie w środku, jest trzymana za ręce przez dorosłe kobiety. Jak to odczytać? Dwie dorosłe kobiety to wiara i miłość... Dziecko to nadzieja... Czy to oznacza, że wiara i miłość prowadzą nadzieję? Nie. Okazuje się, że to nie dziewczynka jest trzymana i prowadzona, ale sama trzyma starsze siostry za ręce i prowadzi... Tu na ziemi pierwsza jest nadzieja! Nadzieja pozwala zobaczyć drogę nawet wtedy, gdy ogarnia nas największa ciemność...

5. Hi 19,23-27

"Hiob (...) odpowiedział: (...) Któż zdoła utrwalić me słowa, potrafi je w księdze umieścić?
Żelaznym rylcem, diamentem, na skale je wyryć na wieki?
Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni.
Potem me szczątki skórą odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę.
To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny; moje nerki już mdleją z tęsknoty."

 ...

Przedstawiam obraz pt. Hiob. Jest to kopia dzieła Williama Blake'a (reprodukcja pochodzi ze strony:
http://www.tygielkultury.eu/7_9_2004/aktual/hiob3.jpg)