"Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!", czyli Pieśń nad Pieśniami...

Zakończyła się Księga Hioba - opowieść o dramatycznym spotkaniu człowieka z Bogiem. Pomyślałem, że w Biblii jest też dramat opisujący spotkanie człowieka z człowiekiem..., kobiety z mężczyzną... To Pieśń nad Pieśniami... Najpiękniejsza Pieśń w Piśmie Świętym. Ciekawe, że tak jak w Księdze Hioba, tu też otworzy się przed nami scena i wejdziemy w przestrzeń życia ludzi... Będą części (akty) oraz dialogi... I będzie Pan Bóg jako aktywny uczestnik spotkania człowieka z człowiekiem...
Zatem zaczynamy...

PnP 1,1-7

Pieśń nad Pieśniami Salomona

PIEŚŃ PIERWSZA (akt pierwszy)

OBLUBIENICA:
Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!
Bo miłość twa przedniejsza od wina.

Woń twych pachnideł słodka,
olejek rozlany - imię twe,
dlatego miłują cię dziewczęta.
Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!
Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty!
Cieszyć się będziemy i weselić tobą,
i sławić twą miłość nad wino;
[jakże] słusznie cię miłują!
Śniada jestem, lecz piękna,
córki jerozolimskie,
jak namioty Kedaru,
jak zasłony Szalma.
Nie patrzcie na mnie, żem śniada,
że mnie spaliło słońce.
Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,
postawili mnie na straży winnic:
a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.
O ty, którego miłuje dusza moja,
wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,
gdzie dajesz im spocząć w południe,
abym się nie błąkała
wśród stad twych towarzyszy.

Pieśń nad Pieśniami (Szir haszirim) to 1250 hebrajskich słów. Wielki włoski biblista - niezastąpiony w egzegezie ksiąg Starego Testamentu - kardynał Gianfranco Ravasi pisze, że jest to "pieśń w pełnym tego słowa znaczeniu", pieśń wytworna i doskonała (Biblia dla każdego, tom VI, zeszyt 4, s. 105). To poezja w najlepszym wydaniu. Księga składa się z sześciu pieśni, które można potraktować jako akty (odsłony). Zatem jest to opowieść dramatyczna. Tytuł: Pieśń nad Pieśniami Salomona wskazuje, że autorem księgi jest wielki i mądry król Izraela.

Kurtyna powoli podnosi się... Na scenie jest dwoje aktorów i chór. Aktorzy to Oblubienica i Oblubieniec. Zaczyna kobieta. To ciekawe... Utwór pochodzi z czasu, gdy kobiety nie miały nic (albo bardzo mało) do powiedzenia. Zaczyna się od pragnienia pocałunku [Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!]... To pierwsze zdanie wyraża to, co jest fundamentem ludzkiego szczęścia - pragnienie doświadczania miłości... Czy oblubieniec i oblubienica pocałują się...? Tak. Ravasi pisze: Pierwszym słowem Pieśni jest faktycznie namiętny pocałunek, który upaja niczym wino lub odurzający aromat. Zaangażowane są więc zmysły, a samo ciało staje się lustrem dla wnętrza, w którym nie sposób odróżnić erosa od miłości (tamże, s. 106). Miłość jest dla zakochanych (kochających się) najcenniejsza [Bo miłość twa przedniejsza od wina]. Zresztą wino w Piśmie Świętym często symbolizuje miłość - największe dobro łączące ludzi ze sobą. Oblubienica wie, że miłość jest skarbem. Wie, że oblubieniec jest skarbem. Są ze sobą. Przytuleni [Woń twych pachnideł słodka]. Ukochany ma piękne imię [olejek rozlany - imię twe]. Imię dla Izraelitów oznaczało osobę. Pachnący i rozlewający się olejek pozwala przypuszczać, że oblubieniec to mężczyzna, który ma w sobie czar. Oblubienica jest urzeczona. Ale też zaniepokojona. I zazdrosna (?) [miłują cię dziewczęta]. Dlatego woła: Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy! Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty! Kobieta odkrywa przed mężczyzną swoje pragnienia i prosi o to, by mogła wejść do domu ukochanego. Spotkanie ma przynieść radość [Cieszyć się będziemy i weselić tobą, i sławić twą miłość nad wino]. I nagle... Właśnie... Co się stało? Bohaterowie już nie są razem... Kardynał Ravasi pisze: W słoneczne i spokojne popołudnie oblubienica wychodzi szukać umiłowanego, który jest pasterzem gdzieś na pustynnych szlakach (tamże). Oblubienica drżącym głosem krzyczy: O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe... Oblubienica przedstawiona jest na wzór jednej z wielu kobiet zamieszkujących palestyńskie wioski: jej skórę przyciemniło słońce, a jej codzienna praca to straż nad winnicą, którą można pojmować również symbolicznie, jako pilnie strzeżone dziewictwo, należne tylko oblubieńcowi (tamże). Oblubienica, która miała strzec winnicy, nie była dość czujna. Zagubiła (zagapiła) się [Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic: a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam]... Jednak najgorsze, że utraciła kontakt z oblubieńcem... Dlatego ciągle woła: O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe...