"Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, o najpiękniejsza z niewiast?"

PnP 5,9-16

CHÓR:

Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych,
o najpiękniejsza z niewiast?

Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych,
że nas tak zaklinasz?

OBLUBIENICA:

Miły mój śnieżnobiały i rumiany,
znakomity spośród tysięcy.
Głowa jego - najczystsze złoto,
kędziory jego włosów jak gałązki palm,
czarne jak kruk.
Oczy jego jak gołębice
nad strumieniami wód.
Zęby jego wymyte w mleku
spoczywają w swej oprawie.
Jego policzki jak balsamiczne grzędy,
dające wzrost wonnym ziołom.
Jak lilie wargi jego,
kapiące mirrą najprzedniejszą.
Ręce jego jak walce ze złota,
wysadzane drogimi kamieniami.
Tors jego - rzeźba z kości słoniowej,
pokryta szafirami.
Jego nogi - kolumny z białego marmuru,
wsparte na szczerozłotych podstawach.
Postać jego [wyniosła] jak Liban,
wysmukła jak cedry.
Usta jego przesłodkie
i cały jest pełen powabu.
Taki jest miły mój, taki jest przyjaciel mój,
córki jerozolimskie!

Chórzyści intonują pieśń: Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, o najpiękniejsza z niewiast? Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, że nas tak zaklinasz? Oblubienica przypomina sobie oblubieńca... Widzi miłego: Miły mój śnieżnobiały i rumiany... I zachwyca się...