"I Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu, gdyż modlił się on za swych przyjaciół...", czyli happy end...

Hi 42,7-16

"Skoro Pan te słowa powiedział do Hioba, przemówił i do Elifaza z Temanu: «Zapłonąłem gniewem na ciebie i na dwóch przyjaciół twoich, bo nie mówiliście o Mnie prawdy, jak sługa mój, Hiob. Weźcie teraz siedem młodych cielców i siedem baranów, idźcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalną za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob». Poszli więc, Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naamy. Uczynili, jak mówił im Pan, a Pan miał wzgląd na Hioba. I Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu, gdyż modlił się on za swych przyjaciół. Pan oddał mu całą majętność w dwójnasób. Przyszli do niego wszyscy bracia, siostry i dawni znajomi, jedli z nim chleb w jego domu i ubolewali nad nim, i pocieszali go z powodu nieszczęścia, jakie na niego zesłał Pan. Każdy mu dał jeden srebrny pieniądz i jedną złotą obrączkę. A teraz Pan błogosławił Hiobowi, tak że miał czternaście tysięcy owiec, sześć tysięcy wielbłądów, tysiąc jarzm wołów i tysiąc oślic. Miał jeszcze siedmiu synów i trzy córki. Pierwszą nazwał Gołębicą, drugą Kasją, a trzecią Rogiem Antymonu. Nie było w całym kraju kobiet tak pięknych jak córki Hioba. Dał im też ojciec dziedzictwo między braćmi. I żył jeszcze Hiob sto czterdzieści lat, i widział swych potomków - w całości cztery pokolenia. Umarł Hiob stary i pełen lat.

Dramat zbliża się do końca. Pozostaje tylko epilog... Bóg zwraca się do Elifaza (...): Zapłonąłem gniewem na ciebie i na dwóch przyjaciół twoich, bo nie mówiliście o Mnie prawdy, jak sługa mój, Hiob... Zatem Stwórca opowiada się za swoim sługą. "Przyjaciele" Hioba nie mieli racji... Rodzi się pytanie: dlaczego Bóg objawia swój wyrok właśnie Elifazowi? Kardynał Ravasi pisze: być może dlatego, że przemycał swoją myśl teologiczną jako "widzenie", czyli bezpośrednie i osobiste przesłanie Boga (4,12-16) [Hiob..., cz. II, s. 579]. "Przyjaciele" uważnie słuchają Boga: Weźcie teraz siedem młodych cielców i siedem baranów, idźcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalną za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob... Dowiadują się, że mają złożyć doskonałą ofiarę przebłagalną. A Hiob będzie się modlił. W epilogu, podobnie jak w prologu, bohater dramatu cztery razy nazwany jest "Bożym sługą". Ale na końcu staje się także orędownikiem. Będzie wstawiał się za "przyjaciółmi". W ten sposób następuje głębokie odwrócenie ról: przyjaciele wstawiali się za Hiobem, a teraz to on ma orędować za nimi. Wcześniej to oni zachęcali go, by błagał Boga we własnej intencji (5,8; 8,5; 11,13; 22,27); teraz to oni błagają go, aby prosił Boga za nimi (...). Oto Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naamy stają przed swoim głównym interlokutorem, Hiobem. Wielki cierpiący modli się za nich i ta modlitwa jest znakiem jego przebaczenia, które zostanie także przypieczętowane przez Boga (tamże, s. 581). W istocie czytamy, że Hiob modlił się (...) za swych przyjaciół... I dlatego Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu... Co więcej, Pan oddał mu całą majętność w dwójnasób... A więc dramat kończy się happy endem!!! Na scenie pojawiają się krewni Hioba [Przyszli do niego wszyscy bracia, siostry i dawni znajomi]... Siadają przy stole i jedzą [jedli z nim chleb w jego domu]... Składają bohaterowi kondolencje [i ubolewali nad nim, i pocieszali go z powodu nieszczęścia, jakie na niego zesłał Pan] i obdarowują [Każdy mu dał jeden srebrny pieniądz i jedną złotą obrączkę]. Horyzont Hioba diametralnie się zmienia. Od tej pory będziemy świadkami gwałtownego gromadzenia się jego fortuny, radości i sukcesów. Moglibyśmy niemal powiedzieć, że "nawróceniu" Hioba (42,6) odpowiada "nawrócenie" Jhwh od "nieszczęścia, jakie zesłał" na swego sługę Hioba (42,11) [tamże, s. 583]. Czytamy dalej: A teraz Pan błogosławił Hiobowi, tak że miał czternaście tysięcy owiec, sześć tysięcy wielbłądów, tysiąc jarzm wołów i tysiąc oślic... A zatem rzeczywiście mógł poszczycić się majątkiem, który dwukrotnie przewyższał mienie z czasu poprzedzającego nieszczęścia. Miał jeszcze siedmiu synów i trzy córki... Tyle samo, co przed nieszczęściami... Ciekawe, że autor Księgi Hioba wspomina imiona córek: Pierwszą nazwał Gołębicą, drugą Kasją, a trzecią Rogiem Antymonu... Gianfranco Ravasi imię trzeciej oddaje słowami: "Róg-z-kremem-do-powiek" (tamże, s. 576). Przyznam, że nie wiedziałem, że już wtedy były kremy, i to powiek ;). Nie było w całym kraju kobiet tak pięknych jak córki Hioba... Księga powoli kończy się... Czytamy ostatnie zdania: I żył jeszcze Hiob sto czterdzieści lat... Umarł Hiob stary i pełen lat... Sługa odchodzi do Pana syty...

Koniec