"Twoja wiara cię ocaliła...", czyli o cudach Bożego przebaczenia...

I.
2 Sm 12,1.7-10.13
"Bóg posłał do Dawida proroka Natana. Ten przybył do niego i powiedział: W pewnym mieście było dwóch ludzi, jeden był bogaczem, a drugi biedakiem. Natan oświadczył Dawidowi: Ty jesteś tym człowiekiem. To mówi Pan, Bóg Izraela: Ja namaściłem cię na króla nad Izraelem. Ja uwolniłem cię z rąk Saula. Dałem ci dom twojego pana, a żony twego pana na twoje łono, oddałem ci dom Izraela i Judy, a gdyby i tego było za mało, dodałbym ci jeszcze więcej. Czemu zlekceważyłeś słowo Pana, popełniając to, co złe w Jego oczach? Zabiłeś mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wziąłeś sobie za małżonkę. Zamordowałeś go mieczem Ammonitów. Dlatego właśnie miecz nie oddali się od domu twojego na wieki, albowiem Mnie zlekceważyłeś, a żonę Uriasza Chetyty wziąłeś sobie za małżonkę. Dawid rzekł do Natana: Zgrzeszyłem wobec Pana. Natan odrzekł Dawidowi: Pan odpuszcza ci też twój grzech - nie umrzesz."

II.
Ps 32,1-2.5.7.11
"Szczęśliwy człowiek,
któremu odpuszczona została nieprawość,
a jego grzech zapomniany.
Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy,
a w jego duszy nie kryje się podstęp.
Grzech wyznałem Tobie
i nie ukryłem mej winy.
Rzekłem: „Wyznaję mą nieprawość Panu”,
a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu.
Ty jesteś moją ucieczką, wyrwiesz mnie z ucisku,
otoczysz mnie radością z mego ocalenia.
Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi,
radośnie śpiewajcie wszyscy prawego serca."

III.
Ga 2,16.19-21
"Przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia. Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo."

IV.
Łk 7,36-8,3
"Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą. Na to Jezus rzekł do niego: Szymonie, mam ci coś powiedzieć. On rzekł: Powiedz, Nauczycielu! Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował? Szymon odpowiedział: Sądzę, że ten, któremu więcej darował. On mu rzekł: Słusznie osądziłeś. Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje. Do niej zaś rzekł: Twoje grzechy są odpuszczone. Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza? On zaś rzekł do kobiety: Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju! Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia."

[Komentarz zamieszczę w niedzielny wieczór.]
Liturgia Słowa Bożego ukazuje dziś wielkość Bożego przebaczenia.
I. W Księdze Samuela słyszymy opowieść o wielkich grzechach Dawida, który dopuścił się cudzołóstwa z żoną Uriasza, a następnie przyczynił się do zabójstwa swojego wiernego żołnierza [Zabiłeś mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wziąłeś sobie za małżonkę. Zamordowałeś go mieczem Ammonitów.]. Aby uświadomić królowi grzech, prorok Natan opowiada przypowieść: W pewnym mieście było dwóch ludzi, jeden był bogaczem, a drugi biedakiem... "Bogacz miał owce i wielką liczbę bydła, biedak nie miał nic, prócz jednej małej owieczki, którą nabył. On ją karmił i wyrosła przy nim wraz z jego dziećmi, jadła jego chleb i piła z jego kubka, spała u jego boku i była dla niego jak córka. Raz przyszedł gość do bogacza, lecz jemu żal było brać coś z owiec i własnego bydła, czym mógłby posłużyć podróżnemu, który do niego zawitał. Więc zabrał owieczkę owemu biednemu mężowi i tę przygotował człowiekowi, co przybył do niego». Dawid oburzył się bardzo na tego człowieka i powiedział do Natana: «Na życie Pana, człowiek, który tego dokonał, jest winien śmierci. Nagrodzi on za owieczkę w czwórnasób, gdyż dopuścił się czynu bez miłosierdzia»" (2Sm 12,2-6). Tak Dawid wydaje na siebie wyrok, gdyż zaraz słyszy prawdę z ust proroka: Ty jesteś tym człowiekiem... Porażony prawdą o swoich zbrodniach skruszony król przyznaje się do grzechu: Zgrzeszyłem wobec Pana... I Bóg przebacza łotrostwa Dawida. Bijący się w piersi i żałujący władca słyszy: Pan odpuszcza ci też twój grzech... Być może wtedy powstał Psalm 51 - wielka modlitwa przebłagalna Dawida...


II. Psalm 32 jest opisem szczęścia człowieka, który doświadcza Bożego miłosierdzia: Szczęśliwy człowiek, któremu odpuszczona została nieprawość, a jego grzech zapomniany. Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy... Warunkiem zmazania win jest uznanie złych uczynków, przyznanie się wobec Boga do nieprawości i wyznanie grzechów: Grzech wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: „Wyznaję mą nieprawość Panu”, a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu... Bóg darując winy obdarowuje przebaczeniem. To rodzi wewnętrzny pokój i ogromną radość: Ty jesteś moją ucieczką (...), otoczysz mnie radością z mego ocalenia... Na końcu autor natchniony woła: Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi, radośnie śpiewajcie wszyscy prawego serca... Amen!

III. W Liście Galatów św. Paweł pisze, że Boże przebaczenie osiąga się na drodze wiary. Apostoł Narodów pisząc o Bożym dziele uratowania człowieka posługuje się terminem "usprawiedliwienie - człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa... W Starym Testamencie (Religii Mojżeszowej) drogą do  Nieba (i zarazem do Bożego przebaczenia) była wierność Prawu [wypełnianie Prawa za pomocą uczynków]. Jezus przyniósł nam Nowe Przymierze (Zbawienie) i tak otworzył Drogę do Nieba... Przyjęcie DARU Pana zależy od wiary - zawierzenia jedynemu pośrednikowi między Bogiem i ludźmi, jedynemu Odkupicielowi świata... Zatem jedynie wiara (zawierzenie) staje się zasługą na Niebo... Od dzieciństwa przejmująco brzmią w moich uszach Słowa: ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie... Św. Paweł umiera dla Starego Przymierza przez udział w Jezusie Chrystusie i Nowym Przymierzu... Czuje się tak bardzo bliski Panu -  doświadcza wielkiej jedności z Ukrzyżowanym, że może zawołać: "Nie jestem już tylko ja... Nie jestem starym Pawłem! Jest ze mną Jezus! Jestem nowym człowiekiem! Pan ukochał mnie i umarł za mnie! Wierzę, że przebaczył mi wszystkie grzechy!"

IV. W Ewangelii widzimy, jak Jezus przebacza grzechy kobiecie pogrążonej w żalu... Wzruszający opis cudu Bożego miłosierdzia ukazuje ogromną determinację kobiety, o której ewangelista pisze, iż prowadziła w mieście życie grzeszne... Nie jest istotne, jakie grzechy popełniała. Bez wątpienia miała złą renomę. Ale usłyszała o Jezusie, że jest dobry, łaskawy i pomaga wszystkim ludziom... Dowiedziała się, że leczy choroby duszy i ciała, i przebacza grzechy... To sprawiło, że zaryzykowała (położyła wszystko "na jedną kartę") i przekroczyła tabu - nieproszona weszła na ucztę... Dzielna kobieta zapewne czuła na sobie potępiające spojrzenia zdziwionych i zgorszonych uczestników przyjęcia. Mimo wstydu i skrępowania przyszła do Jezusa, stanęła z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem... Oto kadry ze spotkania z Panem...
1. stanąwszy z tyłu... Stanęła, czyli powstała z martwych... Dotąd żyła z dala od Boga - w przestrzeni nicości i śmierci, ale przyszedłszy do Pana - stanęła (powstała) - weszła na ziemię życia - w obszar Królestwa Bożego - w krąg promieniowania MIŁOŚCI... Stanęła pokornie z tyłu, gdyż czuła się niegodna... Być może też chciała schronić się za Jezusem, by uciec przed faryzejskimi spojrzeniami odsądzającymi od czci i wiary... Albo słyszała od ludzi, że Pan często wołał: "Pójdź za Mną!". Dlatego stanęła za Jezusem... Jakby chciała wyrazić gotowość kroczenia za Panem...
2. ...u nóg Jego... Więc pochyliła się... Oddała Jezusowi głęboki pokłon... To był akt prostracji i uwielbienia - uznania Jezusa jako Pana i Króla...
3. ...płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać... Płacz był znakiem zbawczego smutku - znamieniem doskonałego żalu za grzechy... Ojcowie Kościoła na określenie żalu posługiwali się wyrażeniami attritio cordis, co oznaczało "przeszycie serca" lub compunctio cordis - "przekłucie serca"... Skoro zaczęła łzami oblewać Jego nogi, to musiał być prawdziwy łzotok... Strumienie łez, które popłynęły z oczu kobiety, obmyły nie tylko nogi Jezusa, ale i duszę grzesznicy... Włosy posłużyły za ręcznik i pomogły (d)oczyścić nogi Pana...
4. Potem całowała Jego stopy... Pocałunki wyrażały największą cześć i miłość do Zbawiciela...
5. ...i namaszczała je olejkiem... Namaszczenie miało przywrócić stopom Pana dobrą formę. Olejek mógł być lekarstwem na otarcia i rany (w czasach Jezusa ogromna większość ludzi w ogóle nie używała obuwia)...
To dziwne, co przyszło mi do głowy, gdy modliłem się zanurzając w zdarzeniu przedstawionym przez św. Łukasza... W pewnej mierze grzeszna kobieta postąpiła tak, jak Pan - naśladowała Jezusa! Przecież w Wielki Czwartek w Wieczerniku Jezus klęknął u stóp swoich przyjaciół, następnie umył apostołom nogi, zaś prześcieradła, którym był przepasany, użył jako ręcznika... Przez to chciał powiedzieć: "Tak bardzo was kocham, że chcę przebaczyć wszystkie wasze grzechy!" W dniu Pięćdziesiątnicy Zbawiciel namaścił swój Kościół Duchem Świętym, którego Dar stał się źródłem duchowego zdrowia (wyraża to namaszczenie olejkiem) i dotknięciem MIŁOŚCI Boga (pocałunki)...
Na koniec kobieta usłyszała cudowną Dobrą Nowinę: Twoje grzechy są odpuszczone! (...) Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!!!
[W najbliższym czasie postaram się wrócić do majowych i czerwcowych postów, które nie zostały dokończone.]