"Świadek" oznacza "męczennik"...

Mk 6,14-29

"Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w Nim. Inni zaś mówili: To jest Eliasz; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, twierdził: To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał. Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata. A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: Proś mię, o co chcesz, a dam ci. Nawet jej przysiągł: Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa. Ona wyszła i zapytała swą matkę: O co mam prosić? Ta odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela. Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie."

Jan Chrzciciel (...) jest cały w swoim świadectwie dla Chrystusa i dla prawdy. Jest nim aż do skrajnego momentu, w którym miecz władzy go ucisza: w rzeczywistości, jak mówił ks. Primo Mazzolari, jego głowa przemawia o wiele mocniej, kiedy jest na tacy kata, niż kiedy była złączona z ciałem. Cytat z "Diariusza", dziewiętnastowiecznego filozofa duńskiego, Sorena Kierkegaarda: "Kiedy świadek prawdy zbliża się do śmierci, mówi Bogu: <Dziękuję za wszystkie cierpienia, które mi dałeś. Dziękuję Ci, nieskończona Miłości!> A Bóg odpowiada: <Dziękuję, mój przyjacielu, za użytek, jaki mogłem z ciebie zrobić>" (...) wprowadza inny aspekt pokazujący wartość świadectwa czystego i absolutnego. Świadek, jak mówi grecki termin, który go określa, to także "męczennik". I jest nim w formie hojnej i radosnej, ponieważ "nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" (J 15,13). Cierpienia bledną i pokonane zostają z lekkością i bez koszmarów. dzieje się tak, ponieważ we wnętrzu świadka-męczennika obecny jest sam Bóg działający, który dostrajając się do wolności człowieka, czyni ją jeszcze bardziej przejrzystą i otwartą na Jego dzieło. To dlatego męczennik może przejść przez najstraszniejsze przeszkody, koszmary i strach, aby dojść do celu, daru z siebie. W sposób nieco paradoksalny Martin Luther King twierdził, że "jeśli człowiek nie odkrył rzeczy, dla której gotów jest umrzeć, nie jest godny żyć". To wyższe ideały, to czysta Miłość nadaje sens życiu i śmierci, to całkowity dar daje bogactwo, którego nikt nas nie może pozbawić (G. Ravasi, Pan Świtu, Poranek, s. 202n).