Psalm 47, czyli uwielbienie Boga wstępującego do Nieba...

1 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.
2 Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, wykrzykujcie Bogu radosnym głosem,
3 bo Pan najwyższy, straszliwy, jest wielkim Królem nad całą ziemią.
4 On nam poddaje narody i ludy rzuca pod nasze stopy.
5 Wybiera dla nas dziedzictwo - chlubę Jakuba, którego miłuje.
6 Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków, Pan przy dźwięku trąby.
7 Śpiewajcie <naszemu> Bogu, śpiewajcie; śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie!
8 Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, hymn zaśpiewajcie!
9 Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym świętym tronie.
10 Połączyli się władcy narodów z ludem Boga Abrahama.
Bo możni świata należą do Boga: On zaś jest najwyższy.

Psalm 47 to pieśń przedstawiająca intronizację Jezusa w Niebie.

Czytając zdanie po zdaniu widzę drogę Pana do Nieba...

Kluczem, dzięki któremu Jezus otwiera Niebo jest krzyż. To przejmujący obraz - ukrzyżowany Jezus "Pan najwyższy, straszliwy", który rozciąga swoje ramiona, obejmując - ogarniając Miłością wszystkich ludzi i całe universum [św. Jan w Ewangelii odnotował zdanie Jezusa: "A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie..." (J 12,32)]. Tak Bóg - Człowiek, Pośrednik (zawieszony - powieszony) między Niebem i Ziemią, jest "wielkim Królem nad całą ziemią".

[Dzięki śmierci Pana droga do Nieba otwiera się, ale Jezus nie wstępuję od razu do Domu Ojca... Pan zstępuje do grobu - łona ziemi, a nawet głębiej - do piekieł... Psalmista ma prawo nie wi(e)dzieć wszystkiego i dlatego nie pisze o zejściu Króla do królestwa zmarłych.]

[Trzeciego dnia Jezus zmartwychwstał, a po czterdziestu dniach (Dz 1,3)...] Pan wstępuje do Nieba. "Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków, Pan przy dźwięku trąby".

W Niebie Jezus jest koronowany i uroczyście wprowadzony na tron. "Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym świętym tronie".

Widzę zatem ostatnie odcinki drogi Jezusa do Nieba...

Jaka jest moja odpowiedź na wniebowstąpienie?

Chcę się przyłączyć do ludzi, którzy cieszą się zwycięską walką i przejściem (Paschą) Jezusa Króla do Domu Ojca! 

Autor psalmu zachęca: "narody, klaskajcie w dłonie, wykrzykujcie Bogu radosnym głosem. (...) Śpiewajcie <naszemu> Bogu, śpiewajcie; śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie!" Modlitwa duszy nie wystarcza... Ciało też oddaje cześć Bogu! Dlatego klaszczę w dłonie, krzyczę i śpiewam wielbiąc Pana!!!

W kontekście ekstatycznych okrzyków, pieśni pochwalnych i braw przypomniał mi się ciekawy obraz - porównanie, który przytacza w książce pt: Wiara, która zwycięża świat ojciec Raniero Cantalamessa (franciszkanin odwołuje się do tekstu św. Jana Chryzostoma): Wyobraź sobie - mówili (...) starożytni autorzy - że na stadionie odbyła się heroiczna walka. Waleczny rycerz zmierzył się z okrutnym tyranem i z ogromnym trudem i cierpieniem pokonał go. Ty nie walczyłeś, nie trudziłeś się i nie odniosłeś ran. Lecz jeśli podziwiasz odważnego, jeśli cieszysz się z nim jego zwycięstwem, jeśli splatasz wieniec dla niego, pobudzasz dla niego trybuny, jeśli oddajesz mu z radością pokłon, całujesz mu głowę i ściskasz prawicę; jednym słowem, jeśli tak bardzo szalejesz za nim, że jego zwycięstwo uznajesz za swoje, mówię ci, że będziesz miał udział w nagrodzie zwycięzcy. Co więcej: wyobraź sobie, że zwycięzca nie potrzebuje nagrody, którą otrzymał, ale pragnie nade wszystko zobaczyć uhonorowanego tego, który go wspierał i uzna za nagrodę za swoją walkę ukoronowanie przyjaciela, czy w tym przypadku ten człowiek nie otrzyma wieńca zwycięstwa, mimo że się nie natrudził i nie odniósł ran? Oczywiście, że otrzyma! (s. 62-63).

Dobrze jest klaskać, krzyczeć i śpiewać na cześć zwycięskiego Króla...